تفکر آن بخش از ذهن است که با فهمیدن سروکار دارد. معلوم می‌کند فلان اتفاقی که دارد در زندگی ما می‌افتد معنی‌اش چیست. مفاهیمی را می‌سازد که بر اساس آن موقعیت‌ها، روابط، و مشکلات را تعریف می‌کنیم.  مدام به ما می‌گوید: ماجرا از این قرار است. اتفاقی که دارد می‌افتد معنی‌اش این است.

احساسات محصول افکار ماست ـ یعنی این ارزیابی که فلان اتفاق مثبت است یا منفی. احساسات مدام به ما می‌گویند: «من نسبت به اتفاقی که دارد می‌افتد باید فلان احساس را داشته باشم»؛ یا «اوضاعم خوب است»، یا برعکس: «وضعم خراب است.»

خواست‌ها یا امیال ما کارشان تخصیص انرژی درونی برای رسیدن به چیزهایی است که ما آنها را خواستنی یا دست‌یافتنی تعریف می‌کنیم. این بخش از ذهن مدام به ما می‌گوید: «فلان چیز به زحمتش می‌ارزد. برو دنبالش!» یا برعکس: «این یکی به زحمتش نمی‌ارزد. ولش کن.»