تعریف خشم
احساسی طبیعی و سالم است در درون هر انسانی؛ با اینکه خوشایند نیست اما راهی است که بدن در مورد وجود یک مشکل به ما اخطار می‌دهد که ما از چیزی ناراحت هستیم و باعث می‌شود حرف‌هایی بزنیم و کارهایی بکنیم که در حالت آرامش هرگز انجام نمی‌دهیم.
نشانه‌های خشم
نشانه‌های جسمی: ارتباط چشمی ثابت و پرنفوذی دارد. صدای بلندی دارد و ممکن است داد بزند.
نشانه‌های رفتاری: احساسات و خواسته‌های خود را به‌گونه‌ای بیان می‌کند که گویی سایر نظرات غیرمنطقی و احمقانه است. نیاز، نظرات و خواسته‌های دیگران را نادیده می‌گیرد. خود را بزرگ و ترسناک نشان می‌دهد.
نشانه‌های هیجانی: اغلب بعد از رفتار خشن وقتی پیروز می‌شود، حس چیره شدن دارد. اما بعد از آن، از بابت آزار دادن دیگران احساس پشیمانی و گناه و یا تنفر از خود دارد.
نشانه‌های شناختی: کاهش تمرکز، اشتغال ذهنی با حرف یا رفتار طرف مقابل، خودگویی‌های منفی، سرزنش طرف مقابل، تحریف‌های شناختی مثل بزرگ‌نمایی و افکار بایددار.
دلایل برانگیخته شدن خشم
دلایل بیرونی: به مجموعه عواملی مربوط می‌شود که موجب برانگیخته شدن خشم در فرد می‌شود و این عوامل به جهان بیرونی فرد برمی‌گردد و معین و مشخص هستند. مانند پایمال گشتن حقوق، بی‌حرمتی، آسیب یا از دست رفتن دارایی، درگیری‌های زناشویی و ... .
دلایل درونی: گاهی هیچ عامل بیرونی مشخصی وجود ندارد که سبب ایجاد خشم شده باشد. معمولا چنین خشمی ناشی از دنیای درونی فرد است. خشم ناشی از انتظارات نابه‌جا از خود و دیگران، خشم ناشی از احساس مقصر بودن و ... .
برخی راه‌های اشتباه ابراز خشم
افراد ممکن است با یکی یا بیش از یکی از این راه‌ها به‌شکل نادرست خشم خود را ابراز کنند:
سرکوبی: پس از تجربه‌ی خشم فرد سعی می‌کند خشم خود را به فراموشی سپرده و یا در خود بریزد.
سرزنش کردن: شخص فرد دیگری را مقصر می‌داند.
منفجرشونده: فرد کنترلش را از دست می‌دهد شروع به داد زدن و پرت کردن اشیا و ناسزا گفتن می‌کند.
تحقیر کردن: رفتارهای زننده انجام دادن و حرف‌های طعنه‌آمیز و ناراحت‌کننده گفتن.
گریستن: خشمی که تخلیه‌ی هیجانی و کلامی نگشته خود را به‌صورت گریه ظاهر می‌سازد.
